Okok, weer een kleine maand radiostilte. Maar ik heb besloten me niet meer te verontschuldigen voor mijn niet-regelmatig bloggedrag. Ik verkies nu eenmaal kwaliteit over kwantiteit. Uhm...

Ja, wat heb ik de laatste maand uitgestoken. Ik ben een weekje naar de Caraiben geweest en NEE dat was bijlange niet zo leuk als het klinkt. Wegens een scherp staaltje van Spaans project management had ik mijn vlucht maar een paar dagen op voorhand geboekt wat betekende dat ik ipv een directe vlucht van 8 uur, over Atlanta moest vliegen. Tel daar de vertragingen van Delta Airlines, de gemiste connectie en de geweldige Amerikaanse douane bij op en dan ben je bijna een etmaal onderweg. Maandagnacht aankomen, dindsdag ganse dag bij klant gezeten, 's avonds San Juan wat verkend samen met project manager (jep, die vd vluchten) en een lokale ALU kracht. Ongelukkig genoeg waren er die dag net 3 enorme cruiseboten geland met als gevolg dat er veel Nicole en Hugo adepten rondliepen. Wel eens grappig, maar ik weet niet of ik er maanden aan een stuk mee gaan kunnen lachen.

Woensdag weer bij de klant en 's avonds een vlucht naar Santo Domingo. Donderdag bij onze tweede klant.

's Avonds uit gaan eten met de hele lokale IPTV ploeg. Nuja, lokaal... Reken op Mexicanen, Argentijen, Venezuelanen, een paar Dominicanen, een paar Spanjaarden en tenslotte ook nog your's truly die enorm haar best moest doen om tussen alle verschillende accenten en taalgebruiken een samenhangend verhaal te ontwaren. Nuja, hard gelachen hebben we alleszins.

Vrijdag tenslotte laatste vergadering in recordtempo afgehandeld want s namiddags vertrok ik alweer, jep, richting luchthaven, ditmaal voor een vlucht over NY. Ik had nu eenmaal geen zin om een weekend in Madrid te missen en ik ga nog lang genoeg in Santo Domingo zitten, vandaar.

Eerste indrukken: Wel beide klanten (Codetel als PRTC) waar ik mee werk, zijn echt niet te vergelijken met de klanten waarmee ik in Europa heb gewerkt. Echt supervriendelijk en open (en opgelucht eens ze doorhadden dat ik Spaans kon). Ze vroegen me wel dood, maar op een fijne manier. Niet zoals de Russen die gewoon willen tonen wat ze weten. Ze wilden me zelfs mee uit nemen in het weekend. Zie het werken on-site bijgevolg wel zitten. Het was wel een beetje raar ganse workshops in het Spaans te moeten geven, maar het viel veel beter mee dan ik had gedacht.

Het lokale team klaagde een beetje over zware werkuren en veel weekendwerk en dergelijke waar dees natuurlijk niet meteen boodschap aan heeft. Langs de andere kant, denk ik eigenlijk ook wel dat ze niet meteen heel efficient werken aangezien iedereen een beetje van overal komt en het team nog niet helemaal op dreef is. Afwachten...

Verkeer in Santo Domingo is een hel. Ik weet niet of ik het aandurf er zelf te rijden. Alcatel gaat ons wel wat auto's voorzien, maar ik denk dat ik een mee-liftster ga worden. Ik vond Madrid al lastig.

In Puerto Rico spreken ze geen "r" uit, maar ze vervangen die vlotjes door een "l". Klinkt keibelachelijk, maar ik vind het super, want in tegenstelling tot de rollende "r", heb ik de "l" volledig onder de knie!



Back in Madrid dan. Ik ga even een kleine bloemlezing brengen aan het bezoek dat ik over de laatste maanden heb mogen ontvangen:

Numero Uno: Sam Claeys, aka Superman Claeys aka Uncle Sam aka Schmam (ok, enkel omdat hij het niet nalaat mij Schmellen te noemen.) Sam en ik kennen elkaar sinds het eind van 1e kan. We hebben 5 jaar samen gestudeerd en ik denk ongeveer 4 hoorcolleges samen doorgebracht. Sinds we het communicatieprobleem (Hasselt vs Kortrijk) hebben opgelost, zijn we goede vriendjes.

Sam en Ellen gaan op cafe....

Ma How Maar....

Spontane Sam maakt prompt vrienden

Sam toont me het resultaat van zijn duiklessen van de afgelopen maanden...

...en zijn vislessen

Sam voert de beestjes in het park

Maar blijft - als een echte professional wel goed oefenen intussen

Sam verstaat ook de edele kunst van het jumpen wat onderstaande video bewijst.

En als een echte junp-missionaris, laat hij het ook niet na 1 van mijn vrienden in te wijden (die er echter compleet niks van snapt.

Ik heb ook nog een filmpje Sam jumpt in de metro, Sam jumpt op straat en Sam maakt ruzie. Maar die zijn te zwaar voor de upload

Bezoek numero dos: Leen en Babs! Twee van mijn oudste, beste en Hasseltste vriendinnen!

En ja, het sujet/spelbreker op de achtergrond, is ook 1 van mijn vrienden.

Kleine illustratie van het soort avond dat het was...

Ik zie Babs echt doodgraag en ik toon het haar graag (en vaak)!!!

En ook Leen vangt mijn aandacht!!! Hopla!

Op de achtergrond trouwens het Palacio de Cristales, een van mijn favoriete gebouwen in Madrid. Het staat in El Retiro

Numero tres (en cuatro eigenlijk meteen) . Mijn zus Caroline! Tegelijk met haar had ik 2 Engelse couchsurfers over de vloer. Joe en Alex zijn van Manchester en bijgevolg echte muziek/clubfreaks. Wat mij dan weer overtuigde om hen te hosten.

Ik heb hen mee uit genomen naar Low Club, Rex the Dog gaf acte de presence. 't Was een hele leuke avond, heb me echt te pletter gedanst. Rex was wel op-en-top de showdog aan't uithangen. Draaien met laptop en zonnebril in een donkere club is geen goeie combinatie, Rex! Maar het moet gezegd, het publiek hield er nog van ook! Er werden hem continu berichtjes op het GSM schermpje getoond enzo. Ook al was de set niet altijd even proper en hou ik niet meteen van laptop DJ's, er was zoveel sfeer dat ik me er niet eens aan stoorde

Mijn Manchesteriaanse (eigenlijk Boltoniaanse) gasten.